Je moeder is een kameel!

Nadat we een hagedis hadden verwijderd uit onze kamer ploften we neer op bed. De airco maakte zoveel lawaai dat we door onze wekker heen sliepen, rondhangen op een boot bleek zeer vermoeiend. De volgende dag huurden we fietsen met Josephine en Miriam. We fietsten door Luxor naar het pondje, deze bracht ons voor twee Egyptische pond naar de overkant. Zelfs met een fiets aan de hand vroegen chauffeurs of we een taxi nodig hadden. Na tien minuten fietsen stonden we bij de Colossi van Memnon, die ooit onderdeel waren van een graftempel, groter dan Karnak. Elk jaar wordt het complex overspoeld door de Nijl. Nadat de tempel verlaten was zijn de muren simpelweg weggespoeld. We fietsen door naar het Ramesseum, onderdeel an het grafcomplex van Ramses II. We zijn alleen, de tourbussen slaan de minder bekende tempels over wat zeer zonde is, zeker wat het Ramesseum betreft. Op de achtermuur van de tweede binnenplaats is een getekend verslag te zien van de veldslag tegen de Hittiten. Zelfs de kleinste details zijn bewaard gebleven. Onze volgende stop is Hatshepsut's tempel. Het is warm op de krakkemikkige fietsen maar de afstanden zijn klein. De tempel van Hatshepsut is bergopwaarts, zowel de lokale bevolking als vele toeristen kijken met ontzag naar de vier bikkels op de fietsen zonder versnellingen. De tempel van Hatshepsut loopt uit in een flinke teleurstelling, eenmaal binnen ontdekken we dat alleen de buitenvertrekken te betreden zijn. Natuurlijk moesten we wel de volle mep betalen voor de toegang. Pim en ik zijn de Egyptische mentaliteit behoorlijk zat. Als toerist ben je hier letterlijk een wandelende portemonnee. Je kunt geen tien meter over straat zonder door minstens vijf Egyptenaren aangesproken te worden: Of je een taxi wilt, rotzooi wilt kopen, fooi wilt geven voor diensten waar je niet om gevraagd hebt, enz. We zijn in veel Arabische landen geweest en Egypte is, helaas, met afstand de meest onprettige plek om toerist te zijn. We snappen nu eindelijk waarom zoveel reizigers met hun luie reet op een Nilecruise zitten, wel zo lekker rustig. We besluiten een rel te schoppen en dat lukt aardig. Terwijl Josephine binnen de tourist-police verbaal aftuigt, met Pim als booskijkende bodyguard, staan Miriam en ik buiten de overladen tourbussen op te wachten. Luid sprekend richting de menigte lichten we iedereen in over de situatie. Al het aanwezige personeel in de ticket-office wordt helemaal gek. Diverse tourguides buiten vure loze dreigementen op me af terwijl ze hun commissie (en baksheesh) door de vingers zien glippen. Josephine is toe aan een drinkpauze en na een flinke scheldkannonade richting de apatische politieagent (iets met een kameel, een hond en zijn moeder) wenkt ze haar zusje naar binnen die op 30 cm. afstand van de arme man verder gaat in hysterisch Engels. Na vijf minuten smeekt hij Josephine, met waterige ogen, of ze alsjeblieft haar zusje naar buiten wilt sturen. Josephine haalt haar schouders op en antwoordt in casual Arabisch dat ze dat allerminst van plan is, Miriam nu zijn probleem is en dat ze hem veel sterkte wenst. Ik krijg bijna medelijden met de man, aangezien niemand in de ticketoffice gerechtigd is onze kaartjes terug te nemen. Wanneer we denken dat ons punt wel duidelijk is stappen we op, na nog een laatste scheldkannonade in zowel het Engels als Arabisch. Dit klinkt allemaal behoorlijk onbeschoft en dat is het natuurlijk ook, maar in Egypte is het de enige weg. Redelijkheid en argumentatie zijn loze begrippen. Ik denk dat ze ons niet snel zullen vergeten. Volgende bestemming was de Vallei der Koningen. Onze, niet bepaald stille, revolutie had meer tijd opgeslokt dan we dachten en tot overmaat van ramp kreeg Pim een lekke band. Het duurde even voordat we alternatief vervoer hadden en tegen de tijd dat we bij de Vallei der Koningen aankwamen was het een half uur voor sluitingstijd. Terwijl de laatste buslading toeristen in een lui treintje terug worden gereden, haastten wij ons richting de graftempels. De vallei is compleet verlaten, een surrealistische ervaring. De opzichters hebben de tombes al op slot gedaan en het kost wat fooi om ze weer open te maken. Dit is het dubbel en dwars waard. Met z'n vieren en een enthousiaste opzichter annex gids bezoeken we in alle rust en stilte drie tombes. Voor een paar Egyptische ponden wordt de sluitingstijd spontaan verzet naar half zes in plaats van vijf uur. De gids heeft ook wel zin in een verzetje en leidt ons over afzethekjes naar zijkamers die normaal gesproken verboden terrein zijn voor bezoekers. Het was magisch. 's Avonds bezoeken we Luxor Temple, sfeervol verlicht en zeer imposant. Na een hapje eten storten we uitgeput neer op ons bed, vermoeid maar zeel voldaan. De volgende dag bezoeken we Karnak, ditmaal gewoon met een taxi die we delen met Josephine, Miriam, Anders en Ann. Karnak is meer dan een tempel, het is een mega-complex, groter dan twee vierkante kilometer vol met tempels, obelisks en the Great Hypostyle Hall. De grootste tempel, die van Amun, is het grootste religieuze bouwwerk ooit gebouwd. Na wat uren rondgedwaald te hebben keren we terug naar het hotel, het is tijd om onze spullen te pakken voor de nachtelijke busreis naar Dahab. De boot van Hurghada naar Sinai is absurd duur en zeer onbetrouwbaar. Een busreis van 14 uur is ook geen prettig vooruitzicht maar we hebben weinig keuze. De Denen reizen met ons mee terwijl we Josephine en Miriam achterlaten in Luxor, wat we oprecht jammer vinden. Hopelijk zien we elkaar nog een terug in Nederland, we heben het echt leuk gehad samen!