Dock the boat!

De douane zat in een gigantisch pakhuis in de haven. Iedereen stond in lange rijen opgesteld, wachtend op hun beurt. Zo nu en dan vertrokken alle douaniers naar een aangrenzend kantoortje om in alle rust een kopje thee te drinken. Eenmaal uitgestempeld kwamen we in de vertrekhal, een wachtruimte met bankjes. Nog nooit waren we op zo'n vieze plek geweest. Alleen al bij ons bankje zoemden zo'm 20 vliegen, de vloerbedekking was niet meer te zien en de prullenbakken bezweken onder hopen afval. Voor 80 US dollar per persoon hadden we toch iets meer verwacht. We hebben er ruim vier uur moeten wachten, de boot was drie uur vertraagd. Ik raakte aan de praat met een agent die enthousiast vroeg wat ik van zijn 'wonderfull country' vond. 'Fantastic' antwoordde ik, het sarcasme ontging hem volledig. De bootreis verliep voorspoedig tot aan Aqaba, waar de kapitien, vermoedelijk, getroffen werd door een acute black-out. Terwijl hij de boot richting de steiger voer, ramde hij tot twee keer toe bijna de kade waarna hij besloot de boot achteruit te sturen om het nog een keer te proberen. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Nog maar weer eens keren voor de kust van Eilat mocht ook niet baten, helaas. We waren om zes uur vertrokken, hadden twee uur gevaren en pas om half elf kreeg de beste man het voor elkaar de boot paralel aan de steiger te leggen. We waren nog steeds vastberaden in een keer door te reizen naar Amman. Op de boot hadden we twee Amerikanen ontmoet die in Amman woonden, ze kwamen oorspronkelijk uit Oklahoma en wilden ook graag nog naar Amman. We besloten een taxi te delen. Zoals het ware Amerikanen betaamt moesten we eerst nog langs de McDonalds, een plan waar Pim en ik wel voor te porren waren. Op de boot hadden we het Cliff hotel a.k.a. Het Gesticht al gebeld om twee matrassen op het dak te claimen. Halverwege Amman werden we opgeschrikt door een voorbij razende spookrijder, ander verkeer zijn we bijna niet tegengekomen. Eenmaal in Amman moesten we flink zoeken naar ons hotel aangezien de taxichauffeur openlijk geen idee had waar het was. Niet verwonderlijk gezien het feit dat de stad pas sinds kort straatnamen kent en een totaal onlogisch stratenplan kent. Pas om half vier 's nachts crashten we eindelijk op onze matrassen. De Muezzin kondigde alweer het ochtendgebed aan.