De Verwoeste Stad

We waren klaar met de grote stad. Het was tijd voor wat rust. Waar? In Aqaba, Zuid-Jordanie, zo'n 15 kilometer van de Saudische grens. We ontbeten met David. Hij vertelde dat de eigenaar hem nog aangesproken had over ons nachtelijk vertrek en dat hij het heel erg had gevonden. We vertelden David dat we na ons bezoek aan Qunetra door zouden reizen naar Jordanie. That's right, we gingen proberen Qunetra te bezoeken. Qunetra ligt in de Golan Heights, het grensgebied met Israel. De stad was ooit hoofdstad van de zuidelijke regio. Toen in juli 1967 het Israelisch leger Syrie binnenviel, deden ze dit via de Golan Heights. Deze mars richting Damascus staat nu bekend als de zes-daagse oorlog. De Israelisch hebben Damascus nooit gehaald, Egypte dreigde op hun beurt Israel binnen te vallen als ze zich niet terugtrokken. Wel verloor Syrie de Golan Heights en dus ook Qunetra. De Israeliers evacueerden de 46.000 inwoners en veranderden Qunetra in een schietschijf. Ze hebben de stad tot op de grond afgebroken. Elk schroefje is zorgvuldig losgedraaid, zelfs de lampen fittingen zijn verwijderd en verkocht. Toen echt alles compleet gestript was (ramen, deuren, meubels, lichtknopjes...echt alles) hebben ze met bulldozers en tractors alle gebouwen neergehaald. Het ziekenhuis mocht blijven staan, met een nieuwe functie als schietschijf. Syrie was vernederd en vastbesloten terug te slaan. Op 6 oktober 1973 stuurde Syrie, in samenwerking met Egypte, 850 tanks de grens over in de hoop het gebied te heroveren. Helaas, ook dit mislukte. De Israelisch bombardeerde Damascus en versloegen de Syriers met zoveel overmacht dat ze tot 35 kilometer voor Damascus door konden lopen. En toen was daar de VN, deze bedwong vrede, bouwde een gigantisch hek om de Golan Heights en gaf het gebied terug aan Syrie. Het is nu een VN gedemilitariseerde zone en ligt vol met landmijnen. Om de stad te kunnen bezoeken moet je een permit aanvragen bij het VN kantoor in Damascus. We namen een taxi erheen. Voor het gebouw stonden militairen. We mochten niet naar binnen. Een man kwam naar buiten om onze paspoorten op te halen en de procedure uit te leggen. Na 20 minuten kwam hij weer naar buiten. We kregen onze paspoorten terug en onze permits. Een uur en twee minibusjes later hadden we een chauffeur gevonden die bereidt was ons rond te rijden in Qunetra. Je mag niet te voet naar binnen, vanwege de landmijnen. Onze rondleiding door de spookstad was creepy. Het was moeilijk voor te stellen dat dit ooit een levendige stad was met 46.000 inwoners. Er waren strenge instructies omtrent het nemen van foto's, de hele weg reed een militair mee die op ons lette. Geen soldaten, geen barakken en zeker niet het VN checkpoint. Ik heb braaf gedaan wat hij zei..nou ja, op die stiekeme foto van het VN gebouw na dan. Weer terug op het busstation in Damascus namen we afscheid van David en begon onze lange reis naar Aqaba. Eerst met de bus naar Der'a, toen met een taxi de grens over. Het duurde weer eindeloos maar de Jordaanse officieren waren een stuk sympathieker dan hun Syrische collega's. Het werd al laat. We moesten snel naar Amman als we nog een bus naar Aqaba wilden nemen. De service taxi dropte ons zo'n 3 kilometer buiten Amman op de snelweg. Twee kilometer verderop zou het busstation zitten, het werden er vijf. Halverwegen verdwaalden we en Aqaba leek steeds verder weg. Het was al na negenen, en geen spoor van het busstation en we hadden ook nog eens geen Jordaanse Dinars. Een taxi stopte naast ons. De goed Engels sprekende chauffeur glimlachte breed toen hij hoorde dat we Nederlanders waren. Hij was de chauffeur en 'manusje-van-alles' van RTL-nieuws en bracht ons voor $2 (we hadden nog een pak dollars van het Orient) naar het busstation. De laatste bus naar Aqaba stond er nog. Toen we erin zaten wensten we dat we hem gemist hadden. Er zaten wat vervelende types in, was Aqaba misschien ook de naam van een gesticht? Halverwege stopte de bus voor een kleine pauze. De man die achter ons had gezeten kwam weer de bus in met twee koppen koffie en twee flesjes water. Voor ons. Hij vertelde dat hij een politie agent was en dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Een stuk geruster vielen we onder de wintermantel van een andere passagier in slaap. Het was een lange dag geweest. Pas in Aqaba werden we wakker. Het was 06:15. Uit de bus vonden we een bankje om op wakker te worden. De Rode Zee was blauw.