De Bedouin-hippie
Door: Eefje
Blijf op de hoogte en volg Eef en Pim
05 Augustus 2009 | Jordanië, Petra
Petra was zowel een hoogte- als een dieptepunt. Het is een gigantische site van ongeloofelijke schoonheid en, helaas, met ongeloofelijk veel toeristen. Nu zijn niet de toeristen een bron van ergenis (behalve die Italianen dan, God wat zijn die vervelend op reis) maar is het de plaatselijke bevolking die irritatie opwekt. Petra moet je over je heen laten komen, ontdekken zelfs, ronddwalen, klimmen en wandelen over de meest onmogelijke paatjes, steeds mysterieuze tempels, beelden en inscripties ontdekkend. Petra is heel erg groot en slechts een klein deel is uitgegraven en makkelijk toegankelijk gemaakt. De meeste toeristen komen niet verder dan de Siq, de Treasury en het oude centrum en het is juist op deze plekken dat Petra mij verdrietig maakte. Luie mensen die zich tegen betaling laten rondrijden op ezels en kamelen, de vele winkeltjes met rotzooi, bemand door op geld beluste, haast gebrainwashte Bedouinen waar geen normaal gesprek mee te voeren viel. Ze waren losgerukt uit hun cultuur, claimde Bedouinen te zijn, terwijl ze leefden van het toerisme. Hun trots was weg, de rijkdom van alle toeristen die ze van jongs af aan zagen benadrukte hun armoede en de onderlinge concurrentie had de van oudsher zo hechte banden tussen families verscheurd. Ze waren ten diepste vernederd maar schenen dan niet te merken..."wanna buy?". De eerste dag liepen we door de Siq (de weg van de ingang naar de Treasury die is ontstaan door een natuurlijke splijting van de berg die Petra verbergt) naar de Treasury, waarna we klommen naar de High Place of Sacrafice. Vanaf de berg liepen we aan de andere kant naar beneden waar niks en niemand was. Slechts rotsformaties (klimpret), half opgegraven tempels en ander moois. We voelden ons als Ibrahim Bruckhardt (de Oostenrijker die in 1812 Petra heeft 'ontdekt' terwijl hij op weg was naar Afrika om de oorsprong van de Niger te vinden. Hij heeft Afrika nooit gehaald, behalve Egypte, vanwege zijn oponthoudt in het Midden-Oosten. De Bedouinen waren sceptisch tegenover vreemdelingen dus leerde hij eerst vloeiend Arabisch in Aleppo voordat hij op expeditie ging) en dat is een goed gevoel. De tweede dag bezochten we het oude centrum en klommen we naar de Monastry, een fikse klim van 800 treden, tenzij je een ezel huurt natuurlijk. In het restaurantje ertegenover ontmoetten we Abed, inwoner van de Bedouin Village en winkel eigenaar op een van de viewpoints tegenover de Monastry. Hij nodigde ons uit voor thee en toen hij terugwandelde van de berg liepen we met hem mee. Hij was een jaar of 30 en geboren en getogen in Petra. Hij hield van Petra. Hij hield ook van reizen maar zou altijd terugkeren naar Petra. We praatten over van alles en toen we beneden waren nodigde hij ons uit mee te lopen naar zijn dorp. Vanaf het dorp reden we met een vriend van hem terug naar hotel. We stonden achterin de pick-up truck en genoten van het uitzicht. Bij het hotel aangekomen nodigde hij ons uit om de volgende dag te eten en te slapen in Petra. Bij wet verboden maar te leuk om te laten schieten. En zo begon Operatie Petra Bij Nacht, kortweg Operatie PBN genoemd. We besloten niet uit te checken, we konden onze backpackes niet mee naar binnen nemen zonder te veel argwaan te wekken. Ze een nacht in het hotel laten staan was ook geen optie, te verdacht, deze mensen zijn niet achterlijk. Onze hotelbazin is een hilarisch mens, van oorsprong Frans-Canadees woont ze nu in Jordanie. Ze runt het Sun Set Hotel met een paar lokale mannen van middelbare leeftijd. Ze heeft aardig de wind eronder bij de heren, ze rennen driftig heen en weer terwijl zij nog maar een sigaretje opsteekt op het balkon. We vertellen haar dat we vrienden ontmoet hebben en dat ze een feestje houden vanavond. We weten niet of we op tijd terug zijn, dus wellicht blijven we daar slapen. Ze vraagt ons 's avonds nog even naar het hotel te bellen als we niet meer terugkomen. Met een enigzins bezorgte blik wuift ze ons uit, nogmaals ons verzekerend dat we moeten bellen. We voelen ons een beetje schuldig. Alle lokale mensen die we ontmoeten schatten ons steevast ouder dan we zijn, ervanuit gaande dat we getrouwt zijn, maar deze dame weet dat we niet veel ouder zijn dan 20 en kent de backpack horror-verhalen beter dan wij. Ons schuldgevoel verdwijnt zodra we door de Siq lopen. Het is rustig, zo halverwege de middag. We beklimmen wederom de Monastry, onze kuiten brandden nog van gisteren. Niemand zonder klimfetish of met een greintje verstand doet zichzelf dit tweemaal aan maar wij vliegen de trappen op, al wetende dat we morgen pas weer afdalen. We zoeken Abed maar kunnen hem in eerste instantie niet vinden. Zou hij ons laten zitten? Nee...niks voor Abed. We wachtten een uurtje en vinden dan iemand die Abeds telefoonnummer heeft. "I'm coming, 45 minutes, see you there". We wachtten in zijn winkeltje, de plek vanaf waar we gisteravond de zonsondergang bekeken. Abed heeft wat jongens gezien die weleens de parkwacht kunnen alarmeren, dus we besluiten ons te verstoppen tot het donker wordt. We bewandelen de weg langs de bergwand richting Little Petra (Little Petra is de oorspronkelijke locatie van de Nabateense nederzetting maar bleek te klein, waarna ze verhuisden naar de grotere vallei). Smalle richeltjes glijden onder onze voeten door, terwijl we zo nu en dan, licht gestresst, de afgrond in kijken. We klimmen omlaag naar een plateau onder een overhangende rotswand, uit het zicht van het pad en de Monastry. Abed begint op z'n dooie gemak een vuurtje te maken en thee te zetten terwijl wij ons aan het uitzicht vergapen. Als je dan toch de wet overtreedt, dan met een kop thee alstublieft. Veel gekker kan dit avontuur niet worden. Toch wel, als we na negenen in het pikke donker terugklauteren naar de Monastry. Het was de engste wandeling uit ons korte leven en na drie hartaanvallen komen we aan bij zijn winkeltje (we waren heel erg blij met je mag-light pap!) Hij geeft ons twee matrassen waarna hij wederom thee zet. We komen bij hem zitten. Hij vertelt over Petra, hoe de gemeenschap verandert is sinds UNESCO de site beheerst en het massa-toerisme op gang kwam. Dat de traditionele gastvrijheid plaats heeft gemaakt voor de graai- en naaicultuur die nu de stad beheerst. Hij vindt het verschrikkelijk. Abed heeft wel een huis in de Bedouin village maar slaapt veel liever in Petra, weg van het lawaai en het licht in het dorp. We wisselen nog wat flauwe moppen uit over Belgen en mensen uit Tafila (een plaatjes in midden Jordanie waar hele debiele mensen schijnen te wonen), waarna we gaan slapen. We nestelen ons onder een paar dekens en kijken om ons heen. De sterren stralen en de stilte is oorverdovend. Welterusten.
-
12 Augustus 2009 - 15:25
Jet:
lieve eef en pim, he wat ben ik blij weer wat te horen, klinkt allemaal als 1001-nacht ! iets spannender dan onze vakantie in Frankrijk (was ook heel leuk).
Liefs
Jet -
12 Augustus 2009 - 18:58
Sandra:
Klinkt fantastisch!! -
13 Augustus 2009 - 09:21
Hella:
Fantastisch! Hopelijk hebben jullie van al jullie belevenissen ook foto's ??
Enne, hoe gaat het met jullie Arabisch: lezen en spreken? Of gaat alles in het Engels?
Groetjes, H. -
13 Augustus 2009 - 17:12
Fenny:
Pim en Eef,
Morgenochtend reizen Oma en ik af naar Italie. We komen 23 augustus terug. Ik weet niet of ik op vakantie nog kan internetten, als het kan kijk ik nog even op jullie blog.
Tot later!
Fenny -
13 Augustus 2009 - 19:06
Bas:
Wat een geweldig avontuur zo illegaal 's nachs tussen de ruines. Als jullie terug zijn wil ik graag meer over Petra weten. Geen idee eigenlijk wanneer die stad bloeide en wie daar woonden. Hoe is het met de hitte. Went dat al wat of snakken jullie naar een stevige regenbui.
Veel liefs en een hele dikke kus van Jan en Coen die hier naast me naar Southpark zitten te kijken. -
15 Augustus 2009 - 18:55
Anne:
Hee Pim en Eef!
Ik hoorde van Susan dat jullie zo'n gave reis aan het maken zijn! Toffe bestemmingen! Van de gebaande weg afwijken is het leukste dat er is! Klinkt heel bijzonder, leuk geschreven ook. Nog veel plezier de laatste dagen, ik ben benieuwd naar de foto's, komen die nog op picasa?
Groetjes Anne -
16 Augustus 2009 - 12:49
Eef En Pim :
Hee Bas, Jet en die twee aapjes van jullie!
Goed om te horen dat het leuk was in Frankrijk, hadden jullie wel verdiend toch?
Over Petra, de stad is gebouwd door de Nabateers die de karavanen over de zijde-route begeleiden (en flinke tol vroegen) . Eerst stichtten ze little Petra maar dit bleek te klein dus verhuisden ze naar een groter ravijn. Ze verdiende vooral hun geld door de handel in wierook uit Yemen. Ze hadden lang hun eigen koninkrijk maar de Romeinen veroverden de stad (na een aantal oorlogen) in 106 n Chr. en incorpereerden het in het Romeinse Rijk, de provincie Arabia. De Romeinen hadden inmiddels ook Palmyra en verlegde de handelsroute, en toen ze de golf van Aqaba ontdekte was het gedaan voor Petra. De stad liep leeg en kreeg een nieuwe functie als bisdom totdat zowel de Byzantijnen als de Perzen het veroverden. En serie aardbevingen joeg alle bewoners weg en daarna is het lange tijd vergeten. In 1812 herontdekte de Oostenrijker Ibrahim Burckhardt de stad en in 1985 werdt de site door de UNESCO tot werelderfgoed verklaard.
We wennen al aan de hitte al blijft schaduw een must overdag. Regen zien we wel weer als we terug zijn.
Veel liefs en een dikke kus terug aan jullie allemaal!
p.s. South Park is bederfelijke tv, doch bijzonder grappig. -
16 Augustus 2009 - 12:58
Eef En Pim :
Hi Hella,
We hebben zeker een hoop foto's (denk nu zo'n 300 en dat is nadat we alle slechte en dubbele hebben verwijderd) het internet is alleen telkens gewoon echt te langzaam om ze te kunnen plaatsen. We spreken inmiddels vloeiend Arabisch, nou jah, niet echt. Het is een hele lastige taal en we hebben mensen ontmoet die het al vier jaar studeren en nog steeds geen normaal gesprek kunnen voeren. De belangrijkste woorden (hallo, alsjeblieft, dankjewel, hoeveel kost dit?) kennen we al maar dat was het dan ook. We hebben onszelf wel zo snel mogelijk aangeleerd om de cijfers te lezen zodat we ongeveer een idee hadden hoeveel iets kost aangezien sommige prijslijsten alleen in het Arabisch zijn. Dit was vrij simpel omdat alle nummerborden in Syrie zowel in normale als Arabische cijfers zijn en je na twee uur rondrijden in een mini-bus genoeg tijd hebt gehad om te oefenen. Het syteem is hetzelfde (dertig is 3-0)alleen de tekens voor 0 t/m 9 zijn anders. Voor de rest spreken sommige hogeropgeleide) mensen Engels en is het voor de rest een hoop glimlachen, knikken en een (bijna obsesieve) vastbeslotenheid echt niet meer te betalen dan nodig.
Groetjes van mij en Eef en tot over anderhalve week.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
