Building Europe

Palmyra was geweldig. Overdag bezochten we de ruines en 's avonds dronken we Libanese biertjes met David ("building Europe") in het dorp. We hadden een net, goedkoop en gezellig hotelletje gevonden en hebben flink wat thee gedronken met de eigenaar Mohammed, die goed Engels sprak. Op de tweede dag attendeerde hij ons op een prive zwembad naast de temple van Bel. Mohammed bood aan ons erheen te brengen, hij bracht ons overal naar toe, en zo geschiedde. Het zwembad hoorde bij een Bedouin camp in de oase van Palmyra (denk aan honderden palmbomen midden in de woestijn). We hebben heerlijk gezwommen, Mohammed had niet gelogen, het zwembad lag 30 meter van de tempel van Bel verstopt tussen de palmbomen. Biertje erbij en genieten maar. Na een uurtje het zwembad voor onszelf gehad te hebben kregen we gezelschap van drie Syrische mannen. We kletsten wat, ze waren erg relaxt en namen geen aanstoot aan mijn bikini. Ze nodigden ons uit thee met hen te drinken in de typisch Arabische lounge-ruimte. We nestelden ons op de kussens, een beetje rozig van de zon en de inspanningen. Er werd een grote zilveren schaal gebracht met watermeloen. Zalig, zo vers hadden we ze nog nooit gegeten. Toen ze ons verlieten bleven we achter en hebben we wat geslapen. De eigenaar van het complex kwam ook nog buurten. Hij leidde me rond en probeerde me in traditionele kledij te lubben. Ze zaak had duidelijk te leiden te leiden gehad onder de terugval van toerisme in Syrie tijdens de Bush-periode. Hij was niet de einge. Menig restaurant in Palmyra bleef 's avonds leeg en ook de hoteleigenaren moesten creatief zijn voor klandizie. Zo had die van ons een mooie auto waarmee hij verse toeristen van het busstation een lift naar het dorp gaf. Onderweg vertellend over zijn hotel en "special offers". De man van het zwembad had geen gasten, ongetwijfeld mede door zijn slechte Engels. En dan was slecht een understatement. Hij kende één woord: "Bedouin". Toen we thee met hem dronken bestond de conversatie van zijn kant uit het aanwijzen van diverse voorwerpen met de clarificatie "Bedouin" erachteraan. En wij maar glimlachen en knikken. 's Avonds na het eten in het dorp liepen we terug naar het hotel. We kwamen langs een huis waar de gehele familie in de voortuin thee zat te drinken. In Syrie is het heel normaal, kennelijk, om achteloze voorbijgangers op een stoel te parkeren en vervolgens vol te gieten met thee en koffie. Ze waren ongeloofelijk nieuwsgierig naar zo ongeveer ieder aspect van ons bestaan. We lieten foto's zien van onze ouders en broertjes (ze vonden je blonde haar heel schattig Coen en de juichende zeer oranje Jan tijdens het EK deed het ook erg goed, dat Pieter op een bankje lag te slapen bij de halte van de RandstadRail begrepen ze volgens mij niet helemaal). Het eindigde ermee dat speciaal voor ons een shisha (waterpijp) werd aangestoken en we met het hele gezin op de foto gingen/moesten. Toen we weggingen gaven ze ons ieder een kralenketting, prayerbeads. Zo zou Allah over ons waken tijdens de rest van onze reis.