Dura Europos

We werden wakker met een kater, vreemd, in de Syrische woestijn is geen druppel alcohol te vinden. Uitdroging dus. We besloten ipv drie, voortaan vier liter water pp te drinken. Na een snel ontbijt namen we de minibus naar Abu Kammal, het grensplaatsje met Irak. Ergens halverwege ligt Dura Europos, een stad gesticht door de Seleuciden in 280 BC. De stad ligt op een plateau zo'n 90m boven de Eufraat. Na zo'n anderhalf uur door zanderig niemandsland te hebben gereden stopte het busje. "Tell Salhiye" zei de chauffeur. We tuurden aandachtig de woestijn in en konden inderdaad ergens in de verte iets van bebouwing opmaken. We stapten uit, het busje reed weg en daar stonden we dan. Na elkaar nog een s meewarrig in de ogen gekeken te hebben liepen we richting de ruines. We hadden nog geen tien stappen gezet toen er een auto naast ons stopte. Het was een mooie, zwarte personenauto met een duidelijk wat rijkere Syrier erin die ons een lift aanbood naar de site. Na ons afgezet te hebben keerde de auto en reed deze terug naar de weg. De man in het ticket-office zat halfslapen aan een waterpijp te lurken en zei dat we maar moesten komen betalen als we klaar waren. De oude stadsmuur (Dura) om Europos was nog vrijwel intact. Tussen de resten van badhuizen, tempels em zelfs een synagoge door liepen we richting de Eufraat. Het uitzicht was prachtig, de rivier slingerde door de woestijn, glinsterend onder de hete middagzon en geflankeerd door felgroene, zeer vruchtbare oevers. Enigzins bezwijkend onder de hitte (zo'n 40C) zochten we wat schduw op voor een slokje water. Een hevig zwetende Arabier kwam op ons afgelopen en vertelde dat hij de opzichter was, een saaie baan met zo'n drie bezoekers per dag. Hij nodigde ons uit voor een kopje thee en wij accepteerden. In het opzichtershuisje begon hij al puffend en zwetend thee thee te zetten terwijl hij ons een opgravingsverslag uit 1963 in de handen drukte. We dronken thee en kletste wat, niet al te voortvarend, hij sprak slecht Engels. Hij vertelde dat de fresco's uit de synagoge in het Nationaal museum in Damascus stonden. Hij vond ons kennelijk wel relaxte lui en haalde zijn mobieltje tevoorschijn, met een aantal filmpjes. Het eerste filmpje was gefilmd tijdens het gebed in een moskee. Terwijl een man op z'n knieen zit en met z'n neus naar de grond gaat voor Allah mept degene achter hem op z'n kont met een schoen. Het tweede filmpje speelde zich af aan de Iraakse grens met als hoofdrolspeler een Syrische soldaat die luid zingend rondjes rijd op een ezel. How special. Het derde en laatste filmpje ws een collage van beelden uit de Irak-oorlog met vooral veel ontploffende Amerikaanse trucks en dode soldaten. Deze viel een stuk minder in de smaak bij ons en we stapten dan ook snel op, waarna we heerlijk in de Eufraat hebben gezwommen. Geen ziel in de wijde omgeving en met uitzicht op Dura Europos. Het was gaaf. De terugweg naar Deir Ez-Zor pakte lstiger uit dan gehoopt maar na een aantal liften en mini-busjes kwam het toch nog goed. Inmiddels koortsverschijnselen ontwikkeldend van de uitdroging (ook 's nachts was het >35C) pakten we alvast onze tas in voor de volgende ochtend. Des te eerder we in Palmyra waren, des te fijner